Dromen komen uit

Ik werd wakker en dacht 'wow'!
Al jaren brand er een bepaalde onrust in mijn lijf om heel ver weg te gaan voor een langere tijd. Waarom?! Tja, dat vraag ik mijzelf soms ook af. Maar ik wil straks niet als een bejaarde vrouw terugkijken naar mijn leven en denken 'had ik het maar gedaan'. Zolang ik mij kan heugen ben ik gefascineerd door Azië. Dus toen ik op die bewuste ochtend wakker werd en 'wow' dacht wist ik meteen naar welk land ik voor langere tijd heen wilde. Nepal! Mijn droom was overweldigend. De Himalaya, de diverse natuur en vriendelijk glimlachende Nepalezen. Maar zoals dat bij de meeste dromen gaat: de helft kun je helaas niet terug halen, je weet alleen het gelukzalige gevoel nog te heugen. Op dat moment vond ik het al een teken die extra werd versterkt op het moment dat we met het hele gezin in Londen waren op bezoek bij mijn broer. Ik vertelde mijn "droom" om naar Nepal te gaan tussen neus en lippen door aan mij moeder die zowat een sprongetje in de lucht maakte. Niet van schrik, maar van enthousiasme. Mijn moeder maakt sinds een aantal jaar geld over naar stichting Namaste te Breda. Deze stichting is van haar allereerste vriendje die projecten opstart en verwezenlijkt in Nepal. In mijn hoofd begon het te tollen! Ik zag mijzelf ineens in Nepal vrijwilligerswerk verrichten en daarna het land door reizen.

Terug in Nederland begon het balletje te rollen om mijn droom na te jagen! De droom waar ik gelukzalig van wakker werd en de droom om te reizen in Azië die altijd al in mijn hoofd lag te broeden. Maar wat wil ik? Meerdere landen, hoe lang en wel of geen vrijwilligerswerk? Na wat informeren besloot ik te gaan voor 4 weken vrijwilligerswerk met aansluitend 4 weken rondreizen en alles in Nepal! Het land heeft zoveel te bieden dat die 4 weken rondreizen voorbij zullen vliegen. Op mijn werk kon ik gelukkig voor een lange tijd vrij krijgen aangezien de periode dat ik ga (maart en april) tussen de vakanties invalt. Nu werd het tijd contact op te nemen met de stichting Namaste of ze werk voor mij hebben. Zelf hadden ze geen werk, maar als ik zou willen zou ik Engelse les kunnen gaan geven aan monniken in een boeddhistisch klooster! Uuh Engelse les?! Ik zag gelijk al mijn rapporten van de middelbare school voorbij komen met iedere keer een mager zesje of een ellendige vijf. Tja, mijn Engels was toen belabberd en zal misschien nu niet veel beter zijn. Maar 'Hell yeah'! Ik ga het gewoon doen! Straks denk ik alleen maar lachend terug aan de gezichten van mijn Engelse docenten die gefrustreerd de ene rode correctie op mijn proefwerk streepte na de andere. Ik ga mij goed voorbereiden en zal straks mijn Engelse taal niet meer terug herkennen.

Uitdaging 1 staat op mijn lijst! Maar er volgen er meer. Want 8 weken van huis is toch wel uitdaging 2 om maar niet te spreken over nummer 3: alleen reizen! Maar ach, als ik mijzelf toch al in het diepen gooi doe ik het graag goed. Na een gesprek met Francien (stichting Namaste) was ik niet meer te stuiten, dit kwam voornamelijk omdat wij elkaars enthousiasme versterkte. Het was een gezellige middag waarin ik veel ins en outs van Nepal heb mogen aanhoren met handige tips. Een tip is goed blijven hangen: ' neem een eigen slaapzak mee waarin je altijd slaapt, hoe "schoon" het bed er ook uit ziet, want voor je het weet heb je schurft'! Schurft?! Jakkes! Ik walg er al van als ik op mijn werk dat onderzoek moet voorbereiden, laat staan als je het zelf krijgt. Na deze gezellige middag heb ik het email adres gekregen van de eigenaar van het klooster wat serieus " in the middle of nowhere" ligt in het Himalaya gebergte. Met mijn beste Engels een hele nette en perfect volgens de regels van een sollicitatie brief een email gestuurd. Na een aantal dagen in spanning wachten had ik email!! Een email op een boeddhistische vrolijke manier waarin de directeur aangaf dat ik welkom ben. Als ik zou willen mocht ik natuurlijk langer blijven en vrienden meenemen.

Het is nu begin december, over 3 maanden zit ik in Kathmandu en zal op het punt staan te vertrekken naar het klooster. Stiekem is het reuze spannend. Maar daarachter brand veel nieuwsgierigheid en heel veel zin om te vertrekken. Ondertussen ben ik een ticket, backpack, thermokledij, schoenen, wandelbroeken en 'geitenwollensokken' rijker of liever gezegd armer. 

Via deze weg hoop ik jullie op de hoogte te houden van mijn avonturen.  Alvast mijn excuses voor eventuele spelvouten en kormme zinnen ;)

Namaste!