we broke some rules

Boeddhisten hebben bijzondere en mooie regels in hun geloof. Wij als westerlingen kunnen een hoop van ze leren! Vandaag is het vrijdag de 13e en deze ongeluksdag  heeft nog nooit zo ver weg gevoeld. Ik ben niet bijgelovig, maar het is wel bijzonder dat ik op deze plek terecht ben gekomen door een droom op een normale doordeweekse nacht. Dat Helena hier ook net was met haar vader is nog een bijzondere bijkomstigheid. Ondanks de routine hier en het feit dat er weinig spannends gebeurd geniet ik toch van een hoop dingen gedurende de dag. De eerste regel die ik verbreek is het drinken van melk.... Mijn lijf kan daar namelijk niet heel goed tegen en daarbij komt ook nog het feit dat het rechtstreeks van de koeien van het klooster komt ipv dat het eerst nog gepasteuriseerd wordt in een fabriek! Maar het is o zo lekker in de oploskoffie. Soms zitten Helena en ik ergens in de zon en komen de koeien ineens voorbij lopen alsof het de normaalste zaak in de wereld is. Tijdens een van deze relax momenten hebben we een boeddhistische regel verbroken. We hebben een bij gedood die ons stak. Klinkt heel terecht dat wij hem met onze slipper hebben afgemaakt nadat hij ons parasiteerde. Maar als gast boeddhist is het niet echt gepast. Ssssst.

Het klooster is zo een bijzondere plek. Zo kan ik uren kijken hoe alle monniken in de weer zijn. Ze zijn zo beleefd en attent. Soms vergeten wij de tijd als we buiten zitten en komen ze ineens zoete melkthee brengen die we normaal binnen krijgen. Of  mijn les in de ochtend aan de allerkleinste... Ze zetten speciaal voor mij iedere ochtend een stoel neer met een kussen. Als ik dan mijn kussen aan een van de leerlingen wil aanbieden omdat deze als enige op de grond zit, laten ze dat niet toe. Na de lessen in de middag besluiten we vandaag naar Junbesi te gaan, voor jawel: bier. De vader van Helena is daar al omdat hij klaar is met het behandelen van de kinderen hier en beneden in Junbesi verder gaat. Helena is al eerder richting Junbesi. Na mijn les loop ik naar beneden en zet mijn muziek op. Tom odell - long way down schiet aan. Vrij heftig nummer, maar de titel is zo toevallig omdat ik een eind naar beneden moet lopen.  Ineens kom ik twee studenten van mij tegen die zeggen dat Helena in een van de eerste guesthouses zit. Ik had het sowieso niet kunnen missen want midden op het wandelpad staat een flesje sprite (we hebben alles getest, maar de sprite smaakt het beste van alle frisdranken hier beneden). In het guesthouse ontmoet ik 4 Australiërs. Het zijn ook tandartsen en zijn hier voor een paar weken. Het zijn hele aardige mensen en we besluiten wat biertjes te bestellen met friet. Dus na het doden van de bij, drinken we alcohol.... Regel 2 is verbroken. Na de frietjes eten we nog wat dhal bat, met daarbij vlees! Dat zet de teller op 3! Na het eten besluiten we onze friday the 13th party te verlaten. Wat kun je ineens genieten van een beetje vlees en een glas bier. De tocht terug omhoog is nu wel iets pittiger met een goed gevulde maag en in het donker. Maar na 35 minuten flink door klimmen naderen we het klooster. Helena en ik besluiten nog even buiten in het koude gras te gaan liggen met een muziekje en een babbel. Ik zet meteen Coldplay aan met a sky full of stars! Want wat is de sterrenhemel hier adembenemend mooi! Omdat je hoog zit, zijn de sterren nog beter zichtbaar. Daarbij hoor je op de achtergrond een riviertje en zie je de donkere gestaltes van de bergen. Op dat moment besef je hoe bijzonder onze aarde is. 

14 maart
Het is zaterdag en we zijn vrij! Er is een nieuwe "keuken" geplaatst en er wordt vandaag voor het eerst op gekookt. Ik bof want het ontbijt bestaat uit een pannenkoek. Normaal krijg je er een, maar ik bofte vandaag dat een aantal van mijn studenten uit de middaggroep keukendienst hadden. Nadat ik mijn pannenkoek op had, vroegen ze of ik er nog een wilde..... Yessss! Misschien komt het omdat ik in de les gesprekken met ze oefen en ik wel eens heb laten vallen dat ik gek ben op pannenkoeken. Na het ontbijt is het tijd om richting Junbesi te gaan. Daar hebben we afgesproken met de Australiërs en de Nepalese verpleegkundige van hier met haar vriend. Samen zullen we richting tuptin monastery wandelen. De tocht duurt wat langer aangezien 2 van de Australiërs in de 70 zijn. Stiekem is het niet erg want ik heb daardoor meer tijd om foto's te maken en om mij heen te kijken. We naderen een klein dorpje want aanvoelt als een spookstadje. Het is zaterdag dus iedereen is hier ook vrij. Het dorp is een hele gemeenschap met monniken en nonnen. Aangekomen in het klooster zelf worden we hartelijk ontvangen. Het klooster waar wij verblijven is bijzonder (85 monniken). Maar het is fantastisch om een ander klooster te zien met zo'n 500 monniken en nonnen. De nonnen hebben vanwege hygiënische redenen ook hun haar afgeschoren. Als we de gebedsruimte inkomen kan ik mijn ogen niet geloven zo mooi! Je waant je in een totaal andere wereld. We lopen naar het altaar waar we een witte sjaal opleggen die daarna een van de nonnen om ons nek hangt. Na het zien van de gebedsruimte worden we uitgenodigd in de eetkamer die zich bevind in de kelder. Een blik in deze keuken zegt genoeg over hoeveel monniken en nonnen hier zijn. De kookpotten zijn zo groot dat er een mens in past. Er wordt ons melkthee aangeboden en een hoop koekjes en snoepjes. Helena en ik eten de meeste koekjes tot we misselijk er van zijn (lees: twee rollen koekjes verder). Tot onze grote zorg krijgen we daarna nog dhal bat te eten.....ik heb mijn naam in ere gehouden, maar ik had het gevoel dat ik de rest van de dag geen eten meer kon zien. Ik was gefascineerd door een van de nonnen die zo ongelooflijk mooi was door haar vriendelijke gezicht! Toen ik haar leeftijd hoorde schrok ik helemaal zo jong dat ze er nog uitzag. Na haar meerdere malen te hebben bedankt en uitgezwaaid gingen we terug op weg naar Junbesi. Helena haar vader, Helena en ik liepen ver vooruit en besloten in Junbesi bij een van de winkeltjes een biertje te kopen na onze wandeling van 12km deze dag. Dit biertje van ruim 700ml hakte er aardig in bij mij en Helena. Haar vader was snel klaar en vetrok richting het klooster. Helena en ik zaten nog op ons gemakje aan ons biertje toen er een aantal studenten voorbij kwamen, oeps...  Laten we hopen dat ze het niet allemaal gezien hebben. De tocht terug omhoog naar het klooster was dan ook heel pittig met alcohol in de benen. Onderweg een hoop toeristen tegengekomen die een trekking maken in dit gebied. Uiteindelijk na een eeuwigheid het klooster bereikt. Na het avondeten (toch nog twee borden noodles) ging het lampje als snel uit. 

15 maart
Er komen geregeld toeristen een kijkje nemen in het klooster en wij hopen iedere keer dat onze studenten hun stoute schoenen aantrekken en hun vragen gaan stellen hoe het met ze gaat, wat hun naam is en waar ze vandaan komen. Deze conversatie oefenen we een hoop met ze in tijdens de lessen. Maar toen er vandaag een Amerikaan langs kwam was er niet een die vragen ging stellen. Pas als wij het aan ze vroegen. Het is iedere keer leuk om toeristen tegen te komen om een praatje met ze te maken, maar tot nu toe nog geen een Nederlander. Vanavond zijn Helena en ik gevraagd om een biertje in Junbesi te komen drinken met een aantal toeristen. Twee Amerikanen, twee Engelsen en wij. Het was een gezellig avond om weer even onder "niet monniken" te zijn en mensen van onze leeftijd. Helena had er wel een handje van om haar halve fles bier aan mij te doneren. 1 liter bier voor mij was genoeg om met veel moeite weer terug maar de monastery te komen. Normaal is een biertje geen probleem, maar de combinatie van bier en steilen hellingen bewandelen vergt een goede conditie. Onderweg liep er een hond met ons mee die met veel geweld bij het betreden van het klooster naar buiten werd gewerkt door de honden van hier. Het hele klooster was wakker ondanks dat het 23.00 was.....fijn! 

16 maart
Het is berenkoud door de wind en de regen. Gelukkig komt de zon door na de lessen waarna Helena en ik weer ergens in het gras neerploffen met de honden als gezelschap. Het is een lange saaie dag en we hopen dat deze snel voorbij is. Helena is ondertussen in de middag naar Junbesi gelopen uit verveling en heeft mijn voorraad sprite, Snickers en koekjes aangevuld. 

17 maart

18 maart

Na de lessen in de ochtend besluiten we even naar Junbesi te lopen om een gitaar op de basisschool te halen. Het is iedere keer genieten om wat om handen te hebben in onze vrije uren. De verveling begint toe te slaan en we kijken er naar uit om rond te gaan reizen al weten we dondersgoed dat de we kinderen van hier en de omgeving enorm gaan missen. Aangekomen bij de basisschool kijk ik mijn ogen uit. Super leuk om dit te zien en de kinderen spreken uitstekend Engels. Flink verschil met de monniken hier. Na het bezoek aan de basisschool lopen we richting het medical centrum waar Helena haar vader en de Australiërs flink wat patiënten behandelen. Die ochtend hadden ze maar liefst al 23 tanden moeten trekken. De vader van Helena verteld mij dat de tanden heel slecht zijn van de mensen/kinderen in Junbesi in vergelijking met die van het klooster. Nadat ik een ruimte heb ontdekt waar alle spullen worden gesteriliseerd vind ik in die ruimte nog meer interessante dingen zoals potten met agar, samplers, microscoop en een hoop reageerbuizen. Aan de wand hangt een mooie handgemaakte tekening met alles wat je in een urine zou kunnen zien. Maar ik vrees dat ze weinig aan microbiologie hier doen en de mensen vaak gelijk al antibiotica meegeven. Misschien moet het LMI hier een dependance openen ;)! 

19 maart
Na een slechte nacht wordt ik wakker met enorme hoofdpijn.. Normaal heb ik nooit iets, maar ben hier geregeld aan het kwakkelen met m'n gezondheid. Misschien komt het door al die snotneuzen die ik les geef. Deze morgen kreeg ik een mega pannenkoek in vergelijking met de rest...misschien komt het omdat ik gisteren het keukenteam een snoepje heb gegeven ;)
Mijn broers noemen mij altijd snotneus (figuurlijk), maar de kinderen hier zijn letterlijk snotneuzen. De ene groene bengel na de andere zie ik omlaag komen bij de allerkleinste. Vond dat het vandaag weer tijd was om te douchen, maar helaas geen warm water! Toch maar weer een dag uitstellen. 

20 maart
Na een goede nacht krijg ik tijdens het ontbijt zelfs twee pannenkoeken :) yessss! Doordat ik hier niet sport zoals in Nederland merk ik dat ik stiekem wat ben aangekomen.  Ze zorgen er echt voor dat je geen honger hebt en ik moet toegeven dat ik hier meer suiker binnenkrijg dan thuis door de zoete melkthee, koffie, koekjes, snoepjes en sprite. Na de lessen die vandaag nogal tegenvielen is het tijd voor een rondje hardlopen volgens het schema van m'n fysiotherapeut. Dat ik dit niet eerder heb gedaan!! Het geeft een heerlijk vrij gevoel als je vlekkeloos van steen naar steen springt, over de zandpaden tussen de bergen door raast en moet stoppen omdat er ineens een koe voor je neus staat de grazen!Helaas mag ik maar heel kort en is mijn conditie dramatisch. Maar het is heerlijk! Kan ik de omgeving van hier maar meenemen naar Breda. Nu kan ik eindelijk gaan douchen. Het water is heerlijk warm en als ik mijn ogen sluit grijp ik bijna naar mijn tube scrubcream thuis. Helaas sta ik hier gewoon op mijn geitenwollensokkensandalen en gebruik geconcentreerde shampoo en douchegel en een kabouterhandoek van de Ikee