It's raining cats and dogs

Tweede dag in Kathmandu en ik heb ontdekt dat ik in mijn 13kg wegende backpack blijkbaar genoeg plaats over had om wat Nederlandse regen mee te nemen voor het echte thuis gevoel. Dit weer weerspiegelt eerder mijn eerste vermoeiende dag maar absoluut niet de tweede! Na een redelijke nacht met een overgevende buurman en twee sneetjes toast bij het ontbijt verder (lees:  had voor t eerst geen honger in de ochtend, das heel ongewoon haha) had ik even de tijd om de stupa te beklimmen en wat foto's te maken. Om 11.00 had ik afgesproken met Pasang (met grote dank aan Francien) aan de poort van de stupa! Ze verwelkomde mij hartelijk met een mooie Nepalese oranje sjaal. Het heeft vast een naam, maar ik vond het gebaar super! Pasang heeft mij geholpen met het vinden van een jas wat geen overbodige luxe is want het is koud vandaag! Na de ontmoeting met haar man werd ik uitgenodigd bij hun thuis! Wat een gastvrijheid! De moeder van Ngawang van in de 70 zat mij de hele tijd glimlachend aan te kijken! Ik genoot van de aanwezigheid van hen alle en het was fijn even te kletsen met mensen! Na een kop koffie en wat te eten vetrok ik op zoek naar een simkaart.  Gevonden, maar eerst nog een pasfoto laten maken, tja... de foto is niet mijn allerbeste met vette haren en zonder make-up. Maar ach ik heb uiteindelijk na lang wachten een Nepalees nummer! Ondertussen terug naar het guesthouse terwijl ik mijn moeder bel in de regen. Het gaat alleen maar harder regenen en uiteindelijk ook nog onweren! Jakkes! Geen weer om nog wat te gaan zien. Aangezien ik nog even WiFi heb  facetimen met het thuisfront. Vervolgens heb ik de baas van het klooster gebeld die thee is komen drinken in het guesthouse. Ineens hakkelde ik in mijn Engels, niet heel handig vlak voordat je naar het klooster vertrekt om les te geven. We zijn samen in de buurt wat gaan eten en het was fijn om alvast iemand te ontmoeten uit het klooster ook al zal hij later arriveren. Na het bemachtigen van wat eten voor onderweg in de jeep was mijn broek doorweekt. Nog even op de WiFi en dan "lekker" douchen! Marco zegt altijd tegen mij: kou is emotie en emotie kun je uitschakelen.... Deze koude douche blijft koud ondanks dat ik probeer niet aan kou te denken! Ik pak toch liever even een washandje de volgende keer.... Stinken mag hier en ik ken toch niemand ;). Het is hier nu 23.00. Moet eigenlijk snel gaan slapen want mijn wekker gaat tegen half 5 in de ochtend. Maar mijn biologische klok zegt dat het nog maar 18.15 is! 

2 maart
Ondanks mijn 3 wekkers werd ik regelmatig wakker. Om 04.15 stond ik naast mijn bed zodat ik om 05.00 de jeep kon pakken. Pemba stond al te wachten om mij op weg te helpen! Wij hebben een Brabants kwartiertje. Maar in Azië is geduld hebben een vereiste. Maar zelfs Pemba was regelmatig aan het bellen. Door het slechte weer van gisteren waren de wegen nogal slecht en moest er ook een andere route worden genomen. De jeep moest die ochtend vervangen worden doordat deze schade had opgelopen de vorige dag. Om 06.00 waren we onderweg. Het was nog steeds aan het regenen. Het werd licht toen we de Kathmandu vallei verlieten. Mijn mede jeepgangers bestond uit 8 Nepalezen waarvan 1 vrouw. Ik zat als een prinses voorin, terwijl er achter mij 4 man gepropt zat en daarachter 3 met bagage. Na een aantal uren mijn ogen te hebben uitgekeken viel ik af en toe weg voor een hazenslaapje. Maar je kent het wel. Je arm schiet van het raam af en je schrikt weer wakker.  Wat ik onderweg heb gezien valt niet te omschrijven. Vooral de dorpen die we passeren zijn bizar en bijzonder om te zien. Na de tweede stop was er een Nepalees die vragen begon te stellen, want zo vaak zien ze geen toerist. Het ijs was een beetje gebroken. De tocht was prachtig en de wegen prima te doen. Maar het was een rit met ups and downs, letterlijk en figuurlijk. We trokken van berg tot berg, haarspeldbocht na haarspeldbocht. Soms merkte ik dat de lucht soms zwaarder aanvoelde. Ik had natuurlijk maar 1,5 dag geacclimatiseerd op 1,5 km hoogte. Maar zolang we bleven stijgen en dalen ging het goed. De wegen werden ineens slechter met modderpoelen die regelmatig voor een klein slippertje zorgen. Das normaal leuk. Maar niet als je op grote hoogte rijdt zonder blokken aan de zijkant. Ik zat regelmatig met samengeknepen billen! De wilde muisachtbaan is er niks bij. Onze chauffeur was ook een held in andere auto's inhalen. Soms een Harry Potter effect (voor de kenners ;) )dat de jeep soms ineens leek te versmallen als hij de auto ergens tussendoor propte. Na de gladde wegen kregen we ook last van mist! Niet heel prettig met twee meter zicht en afgronden! En na de mist kwamen de zandpaden die door de regen spekglad waren waardoor we regelmatig vast zaten. We gingen hoger en hoger en reden uiteindelijk met meerdere jeeps samen. De chauffeurs maakte er een wedstrijd van om sommige hellingen op te komen. De tocht ging langzamer dan gepland waardoor het stijgen en dalen langzamer ging. Uiteindelijk kreeg ik toch iets van hoofdpijn wat mij toch wel zorgde baarde vanwege hoogteziekte. We hadden ook allang op de plaats van bestemming moeten zijn. Regelmatig kwamen de jeeps weer vast te staan waarna het duwen werd voor alle mannen. Je hoorde veel gejuich wanneer er weer een auto loskwam. Maar ik voelde die euforie maar even. Ik was kapot, maakte mij zorgen en had hoofdpijn. Uiteindelijk hebben we heel lang stilgestaan op 3000m hoogte (met sneeuw). Het was onwijs koud en de Nepalezen waren er zo rustig onder terwijl ik de tijd zag doortikken. Ik zou in Salleri overnachten, maar het was al zo laat! En ja, ik kan wel wat leren van deze mensen, geduld hebben en jezelf niet druk maken. 

3 maart
Na een tijdje verder te hebben gereden/geslipt stopte de karavaan. Ik dacht voor een theabreak! Heel soms vertelde de twee Nepalezen in mijn jeep wat er aan de hand was. De chauffeur spreekt amper Engels. Ze kwamen ineens vertellen dat we niet verder zouden gaan. Waaaat?!? Na mijn billensamenknijpen, hoofdpijn enz enz was het niet fijn om te horen dat we ergens in the middle of nowhere zouden blijven tukken. Het was bij een oude boerderij zag ik in het donker. Gelukkig kreeg ik samen met een meisje de grootste kamer met elektriciteit voor even. Het bed bestond uit een houten plank met daarop een laken en dekens. Mijn microbiologische analisten instinkt dacht gelijk: bedwantsen en schurft. Aaargh!  Het was mijn mede jeepgangers ook opgevallen dat ik gedurende de dag te weinig had gegeten...dussss! De eigenaresse van de "schuur" bracht mij wat dahl bat. Maar had hier ook mijn bedenkingen bij omdat het niet volledig opgewarmd was. Na een paar happen rijst kreeg ik sowieso door de spanning niks meer door mijn keel. Na mijn slaapzak te hebben gepakt een aantal uurtjes, welgeteld 4 weer te hebben "geslapen", op voor dag en dauw. Het uitzicht maakte de ellende van de vorige avond helemaal goed. Na een kop zoute Tibetaanse (yak of iets anders)boterthee weer door met de jeep. Ik moest welgeteld 3 euro betalen voor de maaltijd, thee en overnachting. Dus heb de vrouw wat extra's gegeven :)! 
De paden waren nog steeds heel slecht en ondertussen zaten we met 10en in de auto plus een puppy!  Maar het uitzicht was verbluffend. Onderweg stapte de een na de andere uit en sommige namen hartelijk afscheid van mij. Het duurde even voor het ijs was gebroken die dag er voor. Maar ze waren heel aardig voor mij toen ik er doorheen zat op 3000m hoogte al had ik het thuisfront en Francien al aan de lijn gehad (dankjewel jullie twee :) ). Uiteindelijk kwam ik om 09.00 aan in Salleri (27 uur verder ipv 14) en ontmoete ik Ang Dawa. De man die mijn backpack zal dragen. Na een warme maaltijd met jawel, rijst, gingen we om 10.00 op pad. Ik dacht dat mijn conditie goed was. Maar de hoogte nekte mij. We moesten regelmatig stoppen zodat ik op adem kon komen. Ik heb veel respect voor deze man die mijn backpack draagt alsof het niets is terwijl ik constant loop te hijgen van vermoeidheid. Het is een combinatie van de hoogte en het slaapgebrek. De sportschool is er niks bij, bij deze wandeling van 5 uur. Het klooster ligt gigantisch hoog en ook hier was het pad langs de rivier onbegaanbaar waardoor we een andere route moesten nemen die voornamelijk uphill was. Mijn kleren waren doorweekt van het zweet. Lekker rook ik al toch niet na 27 uur in een jeep en slapend in m'n kleren. Uiteindelijk naderde we het klooster. Het was adembenemend om het voor het eerst te zien op deze hoogte. Al had ik natuurlijk al weinig adem. Daar aangekomen waren de monniken heel nieuwsgierig. Ze kwamen voorbij lopen en de kleintjes lachte naar mij! Deze plek is zo bijzonder. Ze begroeten je met natuurlijk namaste met de handpalmen tegen elkaar gedrukt. Wat ben ik een bofkont! Vooral omdat Helena (23) er is met haar vader uit Duitsland. Haar vader is tandarts en behandeld hier de monniken voor een aantal weken. Helena geeft al een aantal dagen les en we zullen samen de lessen verdelen. Vanaf het begin hadden we een klik en hebben we lang zitten kletsen in de keuken van het klooster. Mijn kamer is fantastisch aangezien ik daarvoor de kamer had gezien van de zoon van Ang Dawa. Ik mag ook in m'n handjes klappen, want buiten het mooiste uitzicht heb ik een gedeelde badkamer met een normaal toilet en een douche met "warm" water. Ik dacht serieus dat het primitiever zou zijn. De kamer aan de andere kant is bezet door Sebastiaan (verteld Helena). Het is ook een Duitser die al jaren rondtrekt en in dit klooster verblijft om te mediteren. Blijkbaar is hij geen prater en heeft moeite met het sociale leven,ik heb hem dus ook nog niet ontmoet. 
Na een douche en schone kleren ga ik weer richting de keuken waar er altijd een gezellige bedrijvigheid is met twee katjes bij het vuur! Ze hebben hier ook twee hondjes, Sunny en Tommie. Helena zit er ook en we kletsen weer gezellig verder. Nadat de monniken hebben gegeten worden de leraren (dus ook een aantal monniken) verzocht om te komen eten. Het is een kamer met banken en lage tafels. Dus schoenen uit en in kleermakerszit eten. Helena leert mij een aantal gebruiken, super fijn! We worden regelmatig voorzien van eten, dus ik hoef hier geen honger te lijden. De Nepalezen zijn zo vriendelijk. De allerkleinste zijn om op te eten als ze naar je glimlachen, maar ze zijn ooh zo verlegen. Het was die avond moeilijk in slaap komen door alle indrukken die ik heb opgedaan die dag. Stiekem had ik ook wat jeuk! Ik hoop dat het komt omdat mijn huid droger is door de kou. Het heeft namelijk gesneeuwd! Maart zou mooi weer zijn, maar blijkbaar heb ik slecht weer meegenomen! Hopen dat het morgen beter zal zijn!

4 maart
Om 05.00 wordt ik wakker van het ochtendgebed! Het lijkt alsof er constant op bel of plaat wordt geslagen. Het is heerlijk door snoozen terwijl je om je heen de bedrijvigheid hoort van rennende monnikjes die op tijd bij het gebed willen zijn. Ik heb uiteindelijk goed geslapen, maar heb nog steeds hoofdpijn. Als ik buiten kijk is het zo mooi! Wat is dit boffen dat ik hier mag zijn! Tegen 08.00 kom ik uit bed voor het ontbijt dat bestaat uit een soort van dikke pannenkoek met jam. Het voelt best gek dat we zelf niet hoeven te koken en bediend worden. De keuken is een van mijn favoriete plaatsen hier. Iedere dag is er een ander keukenteam van monnikjes die het eten verzorgen. Monniken drinken geen koffie, maar er staat hier een mega pot Nescafé oploskoffie voor ons. Bij elke maaltijd drinken Nepalezen heet water. Maar als wij om heet water vragen om te drinken zetten ze automatisch de pot Nescafé erbij. Mijn koffie verslaving wordt alsmaar groter. Een van de monniken in de keuken is tsisi (zo klinkt het voor mij) hij is 13 jaar en zo vriendelijk. Zijn Engels is redelijk, maar hij wil niet naar de lessen komen. Dus probeer ik het in de keuken met een plaatjesboek. 
Om 10.00 is de eerste les van een uur. Het lokaaltje zit vol met 27 monnikjes van de leeftijd van 9 tot en met 16. Helena geeft al twee dagen les en in Duitsland geeft zij les aan kinderen met een beperking. Ze is er zo goed in dat ik eerst probeer de kunst af te kijken. Er zit een verschil in niveau in en we besluiten om de volgende dag de groep op te splitsen. Helena herhaald wat ze de kinderen afgelopen dagen heeft geleerd zoals het alfabet, tellen, de dagen van de week en een aantal onderdelen van het menselijk lichaam zoals tenen, gezicht, ogen, armen enz. Vandaag is het nieuwe onderwerp de kleuren.  Er zitten er bij die heel graag willen leren. Maar er zijn er genoeg bij die te verlegen en te onzeker zijn. Om 14.00 uur is er weer een uur les, maar je merkt gelijk dat bij de meeste de concentratie weg is. Na een half uur nemen we ze mee naar buiten. 
Het is vandaag zo koud, maar Helena en ik gaan alsnog een rondje lopen. We hadden van het begin af aan een goede klik. We hebben de afgelopen dagen zoveel gepraat dat ik zelfs in het Engels denk. Dus het typen in het Nederlands is ineens omschakelen omdat ik vaker op het Engelse woord kom dan het Nederlandse. Ik heb hier mega veel vrije tijd omdat ik maar twee uurtjes lesgeef en zelf niet voor eten hoef te zorgen. Door de kou is het een lange dag ondanks dat we regelmatig te eten krijgen. Mijn vermoeidheid is nog steeds aanwezig en mijn hoofdpijn ook. Na het avond eten krijg ik een mega dip omdat het koud en donker is. De avonden vind ik vaak zwaar, maar ik weet ook dat het de volgende morgen weer over is als ik wakker wordt en naar buiten kijk.

5 maart
Om 05.00 wordt ik weer wakker van de gong, maar ditmaal is het daarna iets stiller dan gisteren. Helaas kan ik niet slapen omdat de blaren op mijn hielen mega zeer doen. Ik heb al eens eerder een infectie gehad door blaren, dus na de warme douche loop ik rond op sandalen zodat ze kunnen drogen om opnieuw te verbinden, geen risico. Mijn voeten worden zo koud dat ik maar sokken aantrek. Helena zegt dat ik nu echt op een Duitser lijk met mijn sokken in de sandalen. 
Na het ontbijt (bananenbrood) ga ik de les voorbereiden in de keuken bij het vuur, de monniken helpen mij met het uitspreken van sommige woorden in het Nepalees omdat de kleintjes nog zo weinig Engels kunnen. Ik schrijf de woorden "luisteren" en "opschrijven" in het Nepalees in mijn notitieboek.
Mijn eerste les begint weer. Een aantal begrijpen er nog helemaal niets van, ik zal het moeten accepteren. Andere weten het super goed. We herhalen de onderwerpen van afgelopen dagen. Na de les is het weer tijd om te eten en daarna lekker lezen in de zon! Het voelt als vakantie als de zon schijnt, maar ik ben benieuwd of ik het eten zal volhouden na 4 weken hetzelfde. Ik snak bijvoorbeeld naar Spaanse fuet, hagelslag en dan kan ik nog wel even doorgaan ;)! Na de tweede les is het verschrikkelijk koud buiten dus spenderen we onze tijd bij het vuur in de keuken. Het is bijzonder om te zien hoe hun koken. Ik zit op mijn gemak thee te drinken met mijn ereader in de hand. Ze begrijpen niets van het apparaat en vinden alles interessant. Vooral mijn naam vinden ze grappig. Gisteren zat ik samen met de andere leraren te eten en ik zei: my name is Inge, by the way. Een van de leraren dacht dat mijn achternaam " by the way" was. We hebben er enorm om moeten lachen. 
Het is nu bijna 21.00 en lig al in bed. Mijn blaren zijn erg pijnlijk en mijn benen worden stijf. Ik hoop dat het morgen iets beter is, gelukkig is er een tandarts in de zaal ;)!